Wandelen, wondermiddel

Vroeger vond ik wandelen helemaal niks. Saai en langzaam, en de volwassenen letten alleen op elkaar, terwijl ze veel harder liepen dan ik (of juist ineens stilstonden). Inmiddels ben ik zelf zo’n volwassene en heb ik wandelen ontzettend leren waarderen. Zeker nu, in tijden van corona.

Elke dag wandel ik, op een enkele bijzonder regenachtige, gure dag na. Meestal variaties op hetzelfde rondje bij mij in de buurt. De ene keer linksom en als ik eraan denk, voor de afwisseling, ook eens rechtsom. Af en toe langere stukken, als ik een grotere pauze nodig heb of als ik met mijn vriend of vrienden (een per keer, uiteraard) ga wandelen.

De veelzijdigheid van wandelen

Voor zoiets simpels – je trekt een paar comfortabele schoenen en je jas aan, en je kunt gaan – is wandelen buitengewoon fijn. Ik doe het om mijn hoofd leeg te maken en een soort denk-pauze te nemen. Even een uur of twee niks. Niet mijn telefoon checken, niet met werk bezig zijn, gewoon alleen zijn met mezelf.

Ik wandel ook om juist wel na te denken. Een beetje zoals onder de douche de beste ideeën komen, maar dan met minder waterverspilling. Juist het deels met iets anders bezig zijn (ene voet voor de andere, niet in die hondendrol gaan staan, eventueel andere wandelaars groeten) maakt dat je soms ineens andere associaties krijgt. Je denkt vrijer omdat de structuur ontbreekt.

Ook gewoon het wandelen om te bewegen, om – min of meer – frisse lucht in te ademen, om je benen te strekken is heerlijk. Mijn werk vind normaalgesproken zittend achter een computer plaats, dus als ik niet oppas zit ik zo ongeveer de hele dag. Een stevige wandeling of relaxt ommetje is dan een fijne onderbreking.

Alleen wandelen kan heel fijn zijn, maar het is ook een perfecte activiteit voor met z’n tweeën. Of, in betere tijden, met meer dan twee volwassenen… ik kijk ernaar uit dat het weer mag. Ook dan blijft het voor mij wel zo dat twee-aan-twee optimaal is. Dan kun je echt een gesprek voeren. Vrijelijk praten. Veel van de gesprekken over onze toekomstplannen, over hoe we ons geld willen besteden, over hoe we met lastige situaties willen omgaan voeren mijn vriend en ik wandelend.

Wandelend door vreemde tijden

Juist nu – in coronatijd, en voor mij persoonlijk tijdens mijn semi-burnout – is wandelen een fijne houvast. Het mag nog. Het mag zelfs samen! Het is een manier om vrienden of familie te zien, zonder het risico van een afgesloten ruimte en/of slechte ventilatie. En het is ook nog eens gezond, win-win!

In de weken dat ik helemaal niet gewerkt heb was het voor mij ook nog een goede manier om mijn dagen structuur te geven en te vullen. Om niet continu bezig te zijn met vinden dat ik eigenlijk zou moeten werken. Maar ook om niet hele dagen te verdoen met YouTube-filmpjes of (doom)scrollen op Twitter en Instagram.

Wandelen werkte voor mij heel grondend, zowel letterlijk als figuurlijk. Je staat met beide benen op de grond én je kunt er niets fout aan doen. Je kunt langzaam of snel wandelen, je kunt een route volgen of gaan waar de wind je brengt, je kunt lang of kort wandelen. Het is allemaal oké.

Kortom, voor het geval jij het wandelen nog níet ontdekt had (zijn die mensen er nog in Nederland?): trek de stoute wandelschoenen eens aan!