“Ruim 70% van de vrouwen in Nederland werkt in deeltijd. Daarmee werken Nederlandse vrouwen het minst aantal uren van Europa.” Die cijfers zijn het uitgangspunt van de serie Waarom werken vrouwen niet? van Liesbeth Staats. Zij onderzoekt waarom vrouwen in Nederland zo weinig werken.
Gisteren keken wij hier thuis de eerste aflevering, vanavond staat de tweede op de planning. Aflevering 1 heet “Zijn Nederlandse vrouwen ambitieloos, of zelfs lui?” Waarom die titel precies gekozen is snap ik niet, want de vraag wordt in deze aflevering niet beantwoord. Er worden wel vrouwen met ambitie getoond en vrouwen die hard werken, thuis of op het werk.
Luie vloggers
Sander Schimmelpenninck komt uiteraard aan het woord, omdat hij parttime-werkende vrouwen graag bestempelt als lui. Sigrid Kaag mag Ms. Monopoly in ontvangst nemen. Thuisblijfmoeders (die o.a. omschreven worden als niet-werkend maar vervolgens wel zeer succesvol vlogger blijken te zijn – ook een baan volgens mij…) en werkende moeders worden geïnterviewd. Die meneer van het CBS (hoofdeconoom Peter Hein van Mulligen) ook. Vrouwen zonder kinderen (“kinderloze vrouwen”, want ze missen iets…) tot nu toe nog niet, want als je als vrouw niet ook moeder bent mag je blijkbaar niet meedoen.
Oh ja, en er wordt een vrouw uitgebreid in beeld gebracht terwijl ze yogaposes oefent. Zij spreekt verder niet (in deze aflevering in ieder geval), het is slechts vulmateriaal lijkt het. Misschien om duidelijk te maken hoe het vrouwenlichaam eruit ziet, ik weet het niet. Of zij fulltime, parttime, of helemaal niet werkt weet ik ook niet. Kinderen? Geen idee. Wat ze er zelf van vindt? Wie het weet mag het zeggen.
Er loopt trouwens ook nog een groepje vrouwen in zwarte bodysuits met Miss-verkiezingsherpen door het beeld. Ze zijn allemaal knap en voldoen aan het schoonheidsideaal van slank, lange haren, gezond, vrouwelijk, enz. Ze praten niet en de beelden hebben geen betrekking op wat er op dat moment wordt gezegd. Sterker nog, deze beelden volgen direct op de “Slimme meid” campagne, en als deze vrouwen in beeld zijn zegt Liesbeth Staats in de voiceover dat het “nauwelijks effect gehad [heeft]. Waarom is er niets veranderd?” Dit klopt niet en wordt niet onderbouwd, maar dat gebeurt eigenlijk vrijwel nergens met de cijfers.
Wat zijn de cijfers?
Het is me niet helemaal duidelijk wat de aanleiding van dit programma is. Waarom dit fenomeen wordt onderzocht. Het is wel interessant, vind ik, waar dat nou vandaan komt dat Nederlandse vrouwen zo weinig werken. De benadering is neutraal – steeds de waarom vraag, zonder oordeel. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben van hoe ze dat doen.
Minder te spreken ben ik over de onderbouwing en uitleg van cijfers en termen. In de hele aflevering wordt bijvoorbeeld niet benoemd wat parttime betekent. Hoeveel uur werkt een parttimer eigenlijk, wanneer ben je er een? Volgens het CBS als je minder dan 35 uur werkt. En de vrouwen die parttime werken, hoeveel uur werken zij dan? Werkt het merendeel 32 uur bijvoorbeeld, of veel minder? Zie het antwoord in de grafiek van het CBS hieronder.
En hoeveel werken vrouwen in Europa dan gemiddeld, als we als Nederlanders onderaan bungelen? Is het verschil 1 uur of werken wij maar de helft? Dit artikel van de Volkskrant (uit 2017) zegt hierover: “Het gemiddeld aantal gewerkte uren is in Europa 35 uur voor vrouwen en 39 uur voor mannen. In Nederland is dit 29 tegenover 37 uur.”
Leuk detail, te vinden in de data van OESO: Nederlandse mannen werken ook véél vaker parttime dan in andere (Europese) landen. Alleen Indonesische mannen doen het meer.
Een slimme meid is op haar toekomst bla bla bla
Je eigen boontjes (kunnen) doppen. Jezelf kunnen redden. Je broek op kunnen houden. Bij mij is dat met de paplepel ingegoten. De campagne ‘Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid’ komt uiteraard ook aan bod in de serie. Deze liep tot ergens in 1992 (mijn geboortejaar!) dus bewust meegekregen heb ik ‘m niet, maar toch is de slogan nog altijd bij veel mensen bekend. Doel van de campagne: emancipatie en arbeidsparticipatie bij (jonge) vrouwen stimuleren.
Als je kijkt naar de cijfers van het CBS is de campagne best wel succesvol geweest. Was in 1990 nog maar 25% van de vrouwen economisch zelfstandig, in 2018 was dat bijna 65%. VEERTIG procent meer dus. Lekker bezig vrouwen! Economische zelfstandigheid is belangrijk, het betekent dat je jezelf (financieel) kunt redden zonder ondersteuning van anderen. Wat economische zelfstandigheid nou inhoudt, dat leggen ze ook al niet uit in aflevering 1.
Voor de goede orde: met economische zelfstandigheid wordt bedoeld dat iemand zelf een inkomen haalt uit werk, dat minimaal gelijk is aan de bijstandsuitkering. Die grens ligt op 70% van het minimumloon, in 2018 was dat 960 euro per maand. Je was per 1 januari 2020 economisch zelfstandig als je afgerond minimaal 1000 euro per maand verdient, de bijstandsuitkering voor alleenstaanden is dit jaar namelijk 999,70 euro per maand, exclusief vakantie-uitkering. Inmiddels is dit 1006 euro.
Op je eigen benen staan
Persoonlijk vind ik dat elke volwassene die daartoe in staat is economisch zelfstandig zou moeten zijn, of hier een goed alternatief voor hebben. Prima als je veel minder of niet werkt (dan je partner), maar zorg wel dat je een spaarpot hebt voor als er ineens iets veranderd in je leven. Misschien ga je scheiden, misschien wordt je partner ziek en kan hij of zij niet meer werken, misschien wil je toch graag weer (meer) gaan werken maar moet je je eerst om- of bij laten scholen. Leven kost geld. Deal with it.
Geld is niet eng, of vies, of vervelend – geld is superhandig en een onvermijdelijk onderdeel van het leven. Voor jezelf – en eventuele kinderen – kunnen zorgen is net iets om je schouders over op te halen. Afhankelijkheid creëert ook ongelijkheid, onbedoeld maar soms ook expres. Aan de verkeerde kant van “wie betaalt, bepaalt” zitten is geen pretje. En een plan B hebben voor je financiën, zelfs als je in een fijne, gezonde relatie zit, is geen teken van wantrouwen. Het is verstandig, punt. Om nog maar niet te spreken over de druk die onevenredig bij mannen ligt om de kostwinner in een huishouden te zijn. Ook daar hebben we emancipatie en feminisme voor nodig.
Waarom is dit een probleem?
In de eerste vijf minuten wordt al de link gelegd tussen parttime werken en niet economisch zelfstandig zijn. “Ruim 70% van de Nederlandse vrouwen werkt parttime tegenover ruim 20 procent van de mannen. In Nederland zijn dus 3,4 miljoen vrouwen afhankelijk van het inkomen van hun partner. Anders gezegd: bijna de helft van de Nederlandse vrouwen is financieel niet onafhankelijk.”
Eh, pardon? Hoe blijkt dat uit deze cijfers? Parttime werken =/= economisch onzelfstandig zijn. Als ik nu vier dagen ga werken, oftewel 32 uur, dan verdien ik nog steeds heel ruim meer dan 1000 euro. En wat betekent het eigenlijk voor ons geluk? Voor vrijwilligerswerk? Hoe zit het met de rolverdeling thuis? – die, zoals thuisblijfmoeder Eline in de aflevering heel terecht opmerkt, meestal in het nadeel is van de vrouw in heterorelaties.
Is parttime werken niet de toekomst? De 4-urige werkweek van Tim Ferris, of de 15-urige werkweek die econoom John Maynard Keynes zeventig jaar geleden (in 1930!) al voorspelde. Moeten we er niet naar toe dat mannen ook meer parttime gaan werken? (Waarom werken mannen zoveel?) Dat we het allemaal wat gelijker verdelen? En hoe zit het met de vrouwen die geen kinderen en geen relatie hebben. Hoe zit het met lesbische stellen? Zoveel vragen!
Wat wordt er nog besproken?
Ik kijk uit naar de volgende afleveringen, al word ik er ook wat cynisch van. Die van vanavond gaat over de zogenaamde babyboete: vrouwen die een kind krijgen, verdienen minder. De vaders hebben (qua salaris) nergens last van. Aflevering 3 kijkt naar hoe het in onze buurlanden zit. Waarom vrouwen daar wel meer werken. Tot slot gaat aflevering 4 in op gen X en Y, hoe zij het regelen.
Gen Z, waarvan de oudsten inmiddels in de 20 zijn, is blijkbaar niet interessant. Waarschijnlijk (dit is een aanname) omdat die nog niet zo met kinderen bezig zijn. Het gaat immers vooral om kinderrijke vrouwen in dit programma. Andere vrouwen hebben nou eenmaal minder last van seksisme, het glazen plafond, de loonkloof en gendernormen als het op werk (maar eigenlijk het leven) aankomt.
Het fenomeen werkende vrouw is zoveel groter dan alleen kinderen en ambitie. Het gaat over kansen, over tegenwerking, over waardering, over verwachtingen, over vooroordelen. Over keuzes en of die keuzes wel echt van onszelf zijn, of schijn. Het gaat over mannen en mogelijkheden. Het gaat over onze hele samenleving en iedereen daarin.
Waarom werken vrouwen niet? Ik ben benieuwd naar het antwoord.
Waarom werken vrouwen niet? is op donderdag om 20.58 uur te zien bij KRO-NCRV op NPO 3.
27 reacties
Audrey
Supergoed artikel!
Van her naar HOT
Thanks! 😀
Emma | Skere Student
Oef wat een goed artikel zeg! Ik heb de aflevering ook gekeken afgelopen week en was het met veel dingen niet eens, maar je verwoord het echt perfect!
Van her naar HOT
Dankje! Ik kijk heel erg uit naar de aflevering van vanavond, heel benieuwd of een aantal van mijn vragen daarin nog beantwoord worden…
Truus
De yoga mevrouw is volgens mij die mevrouw die met een rijke man was getrouwd en volgend jaar het financieel alleen moet redden. Aar ex koopt dan het huis en zij mag het huren. Zodat ze alsnog afhankelijk is van de acties van haar man. Daarom geeft ze nu privé yogales a 35 euro per uur. En gemiddeld 1 les per week. Denk niet dat ze t gaat redden van 140 euro per maand.
Van her naar HOT
Klopt, er is nog een vrouw die yoga doet, maar mijn commentaar ging over een shot dat tussendoor getoond wordt van een vrouw die yogaoefening doet ergens buiten. Zij wordt verder niet geïnterviewd.
Ik ben wel benieuwd hoe de docente gaat rondkomen met maar 1 les per week inderdaad… dat vond ik ook opvallend.
Sabine
Misschien wordt het in het programma aangekaart, maar er zit zeker ook een klasse-laag in.
Veel vrouwen werken in de zorg, onderwijs, supermarktpersoneel, postbezorging etc waar je maar je a) niet cliché 5 dagen in de week een 9 tot 5 draait. Net zoals (hun) mannen ook misschien part-time werken als truckers, in de afvalverwerking, als magazijnmedewerkers, fabrieksmedewerkers, wat dies meer zij. Je moet de uren ook maar kunnen krijgen zoals het je aangeboden wordt.
Niet ieder stel in Nederland bestaat uit HBO-geschoolde stellen waarvan 1 een gesjeesde salesmanager in een lease-Renault met een partner die intercedente is.
Van her naar HOT
Heel waar… ik zit erover te denken hier zelf een algemener stuk over te schrijven, want ik heb ook het gevoel dat ze nog zoveel facetten missen. Aan de ene kant kun je natuurlijk niet alles belichten, aan de andere kant had ik er meer van gehoopt. Ook na aflevering twee net gekeken te hebben.
Margreet
Waarom willen vrouwen geen 40 uur werken ? Ik vermoed dat ze ook graag bij hun kinderen willen zijn. En wat denk je van de stress bij vele gezinnen. Kinderen uit de opvang halen en dan pas om 7 uur eten elke dag. Daarna de kinderen naar bed want papa en mama willen rust na een lange werkdag.
En wat mee speelt het lage uurloon in Nederland Als je alleenstaande moeder bent en 20 uur werkt verdien je netto net genoeg om het te redden. Wil je meer werken dan ga je ook flink in de belastingschaal omhoog. Dus 40 uur werken is geen verdubbeling van je inkomen hooguit netto van 1000 naar 1500 euro.
Mannen werken vaak meer maar hebben minder zorgtaken. Mannelijke collega’s hebben een werkster en halen vaak kant en klaar eten uit de supermarkt.
Vanuit de overheid begrijpelijk dat ze vrouwen meer willen laten werken. Meer belastinggeld wat er binnenkomt maar krijg je een burn-out dan is die overheid er niet en kom je in de ziektewet en mag het zelf uitzoeken.
Dus als vrouw zeg ik zorg goed voor jezelf een ander doet dat niet. Gun jezelf vrije tijd en niet een baan van 40 uur en een compleet huishouden en kinderen. Want waar sta jij dan ?
Van her naar HOT
Ik denk dat je het mooi samenvat: zorg goed voor jezelf!
Maria Steutel
Prima dat de overheid wil dat ik ga werken.
Begin aan de andere kant van de puzzel: de kinderen.
Zorg ten eerste voor fatsoenlijke, betaalbare opvang op maat. Dus ook gespecialiseerde opvang voor autistische kinderen, die na een lange schooldag compleet doordraaien op een reguliere BSO. Of een betaalbaar kinderdagverblijf.
Zorg daarna dat alle kinderhulptroepen op school komen, in plaats van dat ik steeds met mijn kind van hot naar her moet. Want de kinderarts, fysio, ergo, revalidatiearts en weet ik wie allemaal, zijn altijd onder kantoortijd op allerlei locaties. Iedere week natuurlijk op een ander tijdstip, wat ik een week vooraf te horen krijg. Heb je ooit een arts horen vragen of het tijdstip voor een afspraak uitkomt? Mijn gezin is domweg een fulltime baan…
Als het moet, kan ik morgen voor de klas als docent. Diploma binnen, banen genoeg. Dus ik beschouw mezelf als in principe financieel onafhankelijk. Het is alleen praktisch onuitvoerbaar.
Van her naar HOT
Ik heb er geen ervaring mee, maar dat lijkt me een ontzettend uitdagende situatie. Dat combineren met betaald werk klinkt inderdaad onmogelijk. Heel herkenbaar trouwens, dat er nooit gevraagd wordt of een tijd uitkomt, en ook nooit excuses als een afspraak (veel) later begint o.i.d. Ik ben daarom ook heel benieuwd naar de volgende uitzending, waar gekeken wordt naar het buitenland. Er zijn landen waar kinderopvang veel beter geregeld is, volgens mij zou dat voor heel veel vrouwen/gezinnen een groot verschil maken. Wat dat betreft lopen we echt achter in Nederland.
In principe (vs praktisch) financieel onafhankelijk vind ik wel een mooie term trouwens. Lijkt me ook prettig om die zekerheid te hebben.
Nicole Orriëns
Ik vind de benadering eigenlijk juist helemaal niet neutraal. Alles wat ze zeggen is doordrenkt van het oordeel dat zorgen en opvoeden geen werk is, en gelijkgesteld staat aan niets doen en geen bijdrage leveren aan de maatschappij. En dat dan overgoten met een zogenaamd neutraal sausje. Maar de boodschap is helder: iedereen fulltime buitenshuis aan het werk.
Van her naar HOT
Laat ik het anders zeggen, ik vind dat Liesbeth Staats de interviews heel mooi neutraal doet. Ik vind het programma zelf niet neutraal, zeker niet. Dat begint natuurlijk al bij de titel. Bovendien vind ik dat de focus veel te veel op moeders ligt en helemaal niet op vrouwen in het algemeen. Vandaar ook mijn opmerking over het waarom van het programma, dat wordt helemaal niet uitgelegd. Daarmee wordt voorbijgegaan aan de aanname of het vooroordeel dat werken goed is, al heb ik nog de hoop dat dat in een van de laatste twee aflevering nog voorbijkomt.
A. van Delft
Ik vind de hele titel van dit programma ook erg denigrerend en beschuldigend naar de vrouw toe “Waarom werken vrouwen niet?”, alsof het een schuldkwestie is die altijd bij de vrouw ligt. Er liggen veel meer dingen ten grondslag waarom vrouwen niet altijd kunnen of willen werken:
– de hoge kosten van de kinderopvang (niet iedereen heeft de grootouders in de buurt die constant bij kunnen springen);
– de calvinistische houding ten opzichte van werkende vrouwen en mannen, daarmee bedoel ik het moraliserende vingertje;
– en ook hoe je als vrouw (nadelig en discriminerend) behandeld wordt op de werkvloer (door mannen) als je zwanger bent en nadat je kinderen hebt gekregen (ik spreek uit eigen ervaring).
Er is iets concreets wat dient te veranderen in de hoofden van Nederlandse mannen, de overheid, werkgevers…dat kinderen krijgen niet iets is, wat een vrouw alleen doet, maar samen gedaan wordt koppel, als samenleving. Kinderen zijn tot op zeker hoogte nodig voor onze toekomst en de toekomst van ons land.
In Nederland heerst een moraal dat vrouwen eigenlijk niet te veel moeten zeuren, gewoon doorgaan. Als vrouw in Nederland moet je je mannelijk gedragen om geaccepteerd te worden op de werkvloer. In feite een vorm van discriminatie, geen acceptatie van verscheidenheid.
En als je er dan uit bent gegooid omdat je zogenaamd kinderen hebt gekregen en wel minder tijd zult hebben voor de “belangrijke taken van je baan”, dan is het uiterst moeilijk om een weer een baan te vinden op niveau. Dan ben je weer te hoog gekwalificeerd, te veel ervaring, spreekt te veel talen, te oud…
Zo creërt deze samenleving geen samenwerking, teamspirit, maar juist een dolksteekeffect, wantrouwen, wat ik alom in de Nederlandse samenleving aanwezig zie. Het gunnen, het samen zoeken naar oplossingen is hier vaak ver te zoeken.
Van her naar HOT
Bedankt voor je uitgebreide reactie 🙂 Mooi gezegd ook, ik ben het helemaal met je eens dat er – tot nu toe – in het programma voorbijgegaan wordt aan veel van de achterliggende redenen dat vrouwen niet of minder werken. Ik wil daar zelf graag nog een keer uitgebreider op ingaan in een artikel, want wat je zegt, er wordt veel te veel gedaan alsof dit een probleem van vrouwen is. Alsof moeders er in hun eentje voor kiezen om kinderen te krijgen, maar bijv. ook steeds weer dat argument dat vrouwen dan waarschijnlijk minder ambitie hebben of minder geschikt zouden zijn voor bepaald werk, bah. Daar kan ik me echt kwaad om maken.
mariimma
Bedankt voor het schrijven van dit artikel. Zoals je weet heb ik een jaar of zo geleden een paar keer een feministische rant geschreven over het al dan niet werken. Ook in jouw reacties zie je dat dit blijkbaar een vrouwendiscussie is. Ik word daar zo moe van, van de afwezigheid van mannen hierin.
“Waarom werken mannen nog steeds fulltime?” dat is een veel interessantere vraag. Zeker mannen met kinderen.
Laat ons, vrouwen, een keertje met rust zeg!
Sabine
Hahah ik hou hier van! Laat ons met rust! Ik ben zelfs een keer in een repo geweest omdat ik de kostwinner ben, en de man de zorg op zich neemt. Hij kreeg toen net geen podiumplaats en de kwelende verafgoding van de moeders op het schoolplein “oooh wat goehoeeeed van je”. En ik kon een “wie ben jij eigenlijk?” krijgen als ik de kleine ophaalde.
Uit m’n aura, inderdaad.
Olga
Het is een onderwerp dat ineens weer leeft. Op een ander blog van Adine heb ik gisteren deze reactie gegeven.
Ook al verdient de vader veel meer, het is een gezinsinkomen. Vrouwen laten zich wel makkelijk overhalen minder of helemaal niet te werken, dan willen ze ook liever thuis werken. Vaders die stellen dat het niet kan vanwege het inkomens verlies willen niet echt voor het kind zorgen, anders zouden ze wel een manier vinden om het wel te doen. Zorgen voor het kind en gezin en inkomen doe je samen. Een kind kost geld, tijd en opoffering. Als vader een stapje terug doen is ook een lange termijn investering in de toekomst van je vrouw en kinderen. Ik heb dat zelf wel als voorwaarde gesteld aan de vader, samen zorgen of geen kinderen. Beide zijn we wat minder gaan werken. Minder inkomen, maar nog ruim genoeg om van te leven. Als de kinderen weer wat ouder zijn, kun je misschien weer wat meer uren werken.
n mensen zonder kinderen hebben m.i. geen verlof regeling nodig. Zorgen voor kinderen naast een baan is veeleisend. Als ik thuis kom van mijn werk moet ik nog thuis voor mijn gezin werken en ook voordat ik de deur uit ga. Zonder kinderen heb je die extra job niet en veel meer tijd voor ontspanning. Je kunt natuurlijk altijd zelf verlof sparen of minder werken. Ik weet het verschil in belasting, ik heb wat later kinderen gekregen.
Hannetanne
Zo ontzettend eens!!
Ben alleenstaand ouder, en werk nagenoeg voltijds (36 uur). Mensen zijn “begripvol” dat ik veel werk, en dus “noodgedwongen” mijn kind naar de opvang breng. Quod non. Op de opvang heeft mijn dochter maatjes om mee te spelen, terwijl ik geen type Martha Steward ben – en ook geen enkele behoefte voel me in die richting te ontwikkelen. Afgaand op hoe mijn kind zich ontwikkelt (zelfbewust en zelfstandig), en hoe warm onze band is, heb ik niet het gevoel dat ze iets tekort komt.
In zekere zin beschermt mijn single moeder-zijn me ook tegen de maatschappelijke druk van de parttime-norm. Terwijl: juist door de ervaring van huiselijk geweld, en dus het belang van financiële onafhankelijkheid (want de mogelijkheid me uit de situatie te bevrijden) zou ik die druk me toch worst moeten zijn… Helaas, alle veelal ook terloopse en niet kwaadaardig bedoelde opmerkingen laten sporen na. En inderdaad: mijn zwagers krijgen die vragen en opmerkingen nóóit om de oren. Het is om giftig van te worden!
A. van Delft
Misschien zou het een mooi idee zijn om een programma te beginnen over “Waarom emanciperen (hetero)mannen zich in Nederland niet (genoeg)?” en vergelijkingen te trekken tussen Nederlandse koppels / mannen met koppels / mannen in Canada, Zweden, Frankrijk, Noorwegen, etc. Het interessante zou zijn te zien hoe het werken en samenwerken zich in die landen voltrekt tussen mannen en vrouwen / partners en de situatie hier in Nederland.
Het conservatisme ligt hier onder een dun laagje vernis, borstklopperij dat we hier zo modern zijn. Ik denk dat vrouwen het wel graag willen, maar het zijn de methodes, de oude patronen, die aangepast dienen te worden, voornamelijk door de mannen.
Bedankt trouwens voor je antwoord en je artikel en review op de documentaire. Ik was blij dat ik ergens mijn frustratie kon uiten op dit fenomeen. Ik ben zelf moeder van drie kinderen, meisje van 5 en een tweeling, twee jongens van 3, en ben min of meer bij mijn vorige werkgever weggepest. Toen ik zwanger was van mijn tweeling ben ik ten overstaan van mijn mannelijke collega’s door mijn manager belachelijk gemaakt vanwege mijn grote buik (26 weken). Erg verdrietig om mee te maken en nog steeds frustrerend als ik er aan terugdenk. Geen enkele collega die het toen voor me opnam of mij steunde in mijn tegenreactie. Na de zwangerschap en bevalling van de tweeling werd het een grotere strijd om mijn baan te behouden en moest ik mij nog meer bewijzen, of ik wel nuttig genoeg was voor mijn werk (ik werkte in de IT industrie als vormgever). Uiteindelijk kreeg ik de dolksteek van een erg “vriendelijke” mannelijke collega, die zijn eigen hachje probeerde te redden en ben ik eruit gewerkt.
Trouwens, in Nederland, maar dit zal niet alleen hier zijn, zijn de salarissen voor vrouwen nog altijd te laag in vergelijking met het mannelijke equivalent voor dezelfde positie. Als je als vrouw hier aan gaat tornen, moet je vaak toch snel maar je mond houden en terug op je stoel zitten. Niet teveel aandacht vragen, blij zijn met wat je hebt…Belachelijk.
Angela
Als “kinderloze” vrouw krijg ik heel vaak van andere vrouwen te horen dat ze het zo knap vinden dat ik fulltime werk, net als mijn vriend. Ik snap dat niet. Ik vind het niet meer dan normaal, net als dat mijn vriend het ook meer dan normaal vind om het huishouden 50/50 te delen met mij!
Meinou
Ik had het er naar aanleiding van dit programma ook over met mijn vriend.
Ik studeer nog, maar weet niet of ik wel fulltime wil gaan werken als ik klaar ben.
De sector waar ik in kom verwacht eigenlijk standaard onbetaalde overuren (van 8 tot 19u op t werk is vrij normaal terwijl je voor 8u betaalt krijgt) en ook avond, nacht en weekenddiensten.
Dus ik weet niet of ik zin heb in een (op papier) 40-urige werkweek.
Het beroep is m’n passie en waar ik van droom sinds ik kan lopen, dat is het probleem niet 😉
M’n vriend had eerst zoiets van: dus moet ik maar fulltime werken om dat te bekostigen?
Maar als het financiële plaatje gewoon klopt en met parttime (overigens is dat al vanaf 32u, 1 dagje minder is in mijn ogen niets schandaligs ofzo) de rekeningen betaald kunnen worden, er gespaard kan worden voor onverwachte en verwachte dingen én het pensioen…
Waarom dan niet?
Dat is toch ook financiële vrijheid, de mogelijkheid te hebben om niet 5 dagen te moeten werken als je daar geen zin in hebt?
Overigens, dat pensioen…
Dat vind ik eigenlijk een hele belangrijke factor die in de parttime-discussie vaak vergeten wordt!
Want je bouwt niets tot weinig op. Voorlopig is er nog AOW, maar wat als dat decimeert?
Worden je kinderen dan je oude dag voorziening?
Vind ik ook zowat…
Was trouwens geen kritiek op jou, als jij de ambitie hebt en graag full time werkt, moet je daar de vrijheid toe voelen om dat te kunnen doen en ervoor gaan!
Mevrouw FreezeFire
Wat fijn dat je de tijd hebt genomen om zo’n uitgebreid en volledig artikel te schetsen. Ik vind het een hele lastige discussie. Al voor ik zelf moeder werd, was ik een ‘deeltijdprinses’. In mijn geval omdat mijn belastbaarheid niet zo groot is. Nu ben ik een studerende moeder met een studiebelasting van 40 uur per week. Geen idee nog of ik aan die 40 uur kom, want ik ben net begonnen. Mijn man is wel 1 dag minder gaan werken toen er een baby kwam, ondanks dat dit financieel niet een heel aantrekkelijke keuze was, probeert hij er toch in elk geval 1 dag per week te zijn voor onze dochter. Hoewel ik hem liever nog vaker thuis heb, is dat helaas nog niet echt mogelijk doordat ik zelf geen geld verdien. Wat ik WEL merk is dat de omgeving het heel bijzonder vindt dat mijn man een dag minder is gaan werken, hij krijgt daar allerlei complimenten over. Maar dat ik met een studiebelasting van 40 uur geen baan heb naast mijn studie of kind, dat vinden mensen toch weel heel bijzonder. Ik krijg regelmatig de vraag waarom ik niet werk (ook door mensen die weten dat ik studeer).
Janneke Visser
Een erg goed artikel, waarvoor dank. Heb het gedeeld op Twitter. Je gaat in op veel vragen die loskomen als ik de serie bekijk met mijn dochters.
En we zijn erg benieuwd naar jouw visie op de volgende afleveringen 😊
Dio
Ondertussen heb ik alle afleveringen bekeken en ik vond het een steengoede documentaire en ik was verbaasd over de naïviteit van veel vrouwen, net als het percentage vrouwen dat simpelweg NIET financieel onafhankelijk is. Hoe dan? Ik heb dan wel geen kinderen, maar ik vind het ZO belangrijk dat ik financieel zelfredzaam ben en te allen tijde mijn eigen boontjes kan doppen. Ik kan mij niet voorstellen dat het ‘chill’ is om 24/7 moeder te zijn. En daarnaast: ik ben het er deels mee eens: dan draag je ook niet bij aan de maatschappij. In de zin van belasting betalen, goede voorbeeld geven aan kids etc.
Pingback: