Waar je ook bent, je bent altijd jezelf

Ik was zeventien toen ik me dit realiseerde. Dat de persoon die je bent niet zomaar verandert als je op een andere plek, of in een andere situatie bent. Of beter gezegd – dat jezelf in een andere omgeving plaatsen niet maakt dat je ineens iemand anders bent. Jezelf zijn doen we eigenlijk vaak op de automatische piloot.

Op mijn zeventiende maakte ik voor het eerst in mijn eentje een verre reis. Ik ging bij familie aan de andere kant van de wereld op bezoek en ook daar had ik veel tijd om in mijn eentje “op avontuur te gaan”. Dat zet ik tussen aanhalingstekens omdat ik helemaal niet zo’n avontuurlijk type ben. Niet in mijn eentje, in ieder geval.

Van tevoren had ik grootste plannen en wilde ideeën over hoe het zou zijn. Geïnspireerd door boeken die ik las en films die ik keek, waarin de jonge hoofdpersonen toch wel minstens de wereld redden. Dat ging ik dan (waarschijnlijk) wel niet doen, het zou toch vast een soort ontdekkingsreis zijn, met mij in de hoofdrol.

Dat was het niet.

Je voelde ‘m waarschijnlijk al aankomen, maar eenmaal daar bleek ik toch gewoon 100% mezelf te zijn. Lichtelijk neurotisch en vooral heel goed in bedenken wat er allemaal fout kon gaan. Niet dat ik geen gave dingen heb gedaan – het was een geweldige reis – maar ik zou er zelf geen boek over lezen (of schrijven). Filmwaardig was het ook al niet. Er waren geen avonturen, geen meeslepende romances, er was weinig spanning en sensatie.

En dat was op zich ook helemaal geen probleem. Alleen had ik me in mijn hoofd gehaald dat er wel méér zou zijn. Ik was toch ergens wel teleurgesteld, in mezelf en in het feit dat een Groots en Meeslepend leven blijkbaar niet iets is dat je zomaar overkomt. Wie je bent en hoe je je gedraagt spelen daarin toch een vrij prominente rol.

Great expectations

De laatste tijd denk ik weer regelmatig aan mijn mislukte avontuur en de les die het me leerde: jezelf neem je altijd mee. Wie je bent beïnvloedt hoe je de wereld ziet en ervaart. Waar ik ook ga, ik blijf altijd een neuroot mezelf 🙂

Niet dat dat betekent dat je jezelf niet kunt veranderen. Ik geloof heel erg in persoonlijke ontwikkeling en groei. Alleen bereik je die dingen niet door externe omstandigheden aan te passen, maar door zelf dingen anders te doen. Ik ben ervan overtuigd dat de meeste dingen in het leven je niet overkomen, maar een direct gevolg zijn van je eigen handelen*. En dus dat je zelf verantwoordelijk bent voor hoe de dingen uitpakken. Jezelf zijn is een keuze.

Uiteraard wel de disclaimer dat ik niet geloof dat je op die manier ziektes kunt wegdenken, dat mensen het dus “verdienen” als ze iets overkomt, of dat alles een kwestie van de juiste dingen aantrekken is. (En je kunt vast nog wel wat variaties hierop verzinnen). Ik ben best nuchter, ik beloof het 🙂 Het gaat mij echt om het stuk

gebeurtenis > gedachte > handeling

De gebeurtenis is vaak iets externs en daar hebben we niet zomaar invloed op. Maar de gedachte die we daarover denken, hoe erg die ons ook lijkt te overkomen, daar kan je wel iets mee. En de handeling op basis van die gedachte, daar kunnen we uiteraard iets mee.

Het gaat mij om het verschil tussen een parkeerboete krijgen en denken, ‘ze moeten ook altijd mij hebben!’ en vervolgens je boosheid ergens afreageren. Terwijl je ook zou kunnen denken ’tja, niet zo handig van me, ik ga hier volgende keer beter op letten’ om zo de volgende keer jezelf de boete te besparen.

Wat ik anders wil doen

Als ik echt mijn grootste verwachtingen van die reis die ik op mijn zeventiende maakte had willen waar maken, dan had ik me anders moeten gedragen. Dat wil niet zeggen dat ik daardoor zomaar alles waarop ik hoopte had kunnen realiseren, maar ik was er waarschijnlijk wel dichter bij in de buurt gekomen.

Uiteraard ben ik op dit moment, gezien de coronamaatregelen, geen verre fabelachtige reizen aan het maken. De reden dat ik de laatste tijd regelmatig over persoonlijke verantwoordelijkheid nadenk is mijn werk. Een stuk saaier dus, maar ook relevanter. (Omdat ik dus meer tijd met mijn werk bezig ben dan met avonturen beleven).

Mijn werk is niet zo leuk de laatste tijd. Daar heb ik steeds meer last van. Een van de dingen waar ik last van heb is frustratie. Frustratie dat het me niet lukt om dingen voor elkaar te krijgen en te veranderen. Binnen mijn team, binnen mijn afdeling en voor mij persoonlijk qua werkzaamheden. Dat is vervelend, maar waar uiteindelijk het probleem zit is vooral hoe ik er mee omga. Of hoe het me dus maar matig lukt daar constructief en positief mee om te gaan.

Niet dat werk niet gewoon shit kan zijn en ik geloof ook zeker niet dat iedereen alle problemen altijd maar zelf moet kunnen oplossen. Maar ik kan er misschien wel voor kiezen om anders naar mijn problemen – “uitdagingen” – te kijken, anders te reageren en op die manier minder energie kwijt te zijn aan het ermee om gaan. Tenminste, dat hoop ik. Jezelf zijn kun je leren 😉

Ik sluit af met een quote die ik heel mooi vind – iets om over na te denken: