We zijn allemaal veroordeeld tot geld

Net werkte ik mijn ‘Over mij’ bij. Ik bedacht me opeens dat ik helemaal niet had verteld wat ik nou eigenlijk met bloggen probeerde te bereiken. Terwijl dat vast wel leuk is om te weten als je deze blog leest!

Vandaar. In dat stukje schreef ik dit:

We zijn allemaal veroordeeld tot onze financiën, zo is het nu eenmaal. Leven is – jammer genoeg – niet gratis. Inkomen en uitgaven horen erbij. Een idee hebben van hoe je dat handig kan aanpakken is dan wel fijn! Dat is mijn doel: mensen inspireren  en helpen de rust en ruimte te vinden om niet constant aan geld te hoeven denken.

Geld kan zoveel stress opleveren. Afschuwelijk vond ik dat. Als student had ik nooit genoeg geld maar dat is eigenlijk een luxe; wat heb je nou helemaal nodig als je 20 bent? De stress die ik later had, nadat ik afgestudeerd was, dat was naar.

Ongeveer een jaar tot anderhalf jaar verdiende ik (ruim) onder minimumloon. Onder andere als ZZP’er, dus daar moest nog belasting vanaf en eigenlijk ook iets van een vangnet voor als ik niet kon werken. Ik had geen idee wat ik moest doen en vooral ook geen ruimte in mijn hoofd om het op te lossen.

Dat lukte me ook totaal niet. Een maand of zeven kwam ik echt elke maand minimaal honderd euro tekort. Ik kocht geen nieuwe kleren, leuke dingen deed ik bijna alleen als ze gratis waren of door een ander betaald werden (ook geen fijn gevoel!) en ik ging natuurlijk niet op vakantie. Om hulp van mijn ouders vragen wilde ik niet, ik moest en zou het op eigen kracht doen. Dat betekende het ene gat met het andere vullen en ontzettend veel kopzorgen.

Vandaar deze blog en vandaar mijn reis naar HOT. Zodat ik nooit meer zulke zorgen hoef te hebben. En zodat anderen hopelijk iets hebben aan wat ik schrijf. Want geld hoeft niet moeilijk te zijn, alleen daar moeten we wel wat voor doen. Of veel, afhankelijk van hoe je ervoor staat. Want ik weet dat waar ik het anderhalf jaar moeilijk had dat voor anderen een veel meer permanente realiteit is.

Met mij gaat het nu prima. Ik vond gelukkig meer en beter betaald werk, heb inmiddels ook (een begin van) een buffer voor als het weer een keer minder gaat – ik heb zelfs een plan voor de toekomst. (Wow!) Maar het belangrijkste: ik kan weer ademen. En dat voelt ontzettend goed.

En ik denk dat het iedereen kan lukken om op dat punt te komen. Wat jij? 🙂