Sparen voor je dromen

Collega’s – ze blijven een eindeloze bron van inspiratie! Ditmaal een collega van mijn leeftijd, die eigenlijk graag een studie zou willen gaan doen. Maar ja, geld hè. Dat groeit nu eenmaal niet aan de bomen.

Die studie wil ze doen om makkelijker aan een baan binnen haar droomvakgebied te komen. Daarvoor heeft ze eigenlijk òf ervaring, òf een papiertje nodig. Voorzover mogelijk heeft ze al zelfstudie gedaan, alleen is dat weer lastig op je cv te zetten. En voor ervaring heb je eerst weer een baan nodig en daarvoor heb je weer… je snapt het punt wel: een diploma zou haar een eind op weg helpen.

Maar – er is altijd een maar – de studie die ze op het oog heeft kost geld. Veel geld. Geld dat zichzelf vast weer zou terugverdienen, maar dat ze nu niet zomaar heeft. Misschien dat het net zou kunnen om te gaan studeren, alleen wordt het dan, in haar eigen woorden, ‘op een houtje bijten.’ Aaaaaah. Het spreekwoordelijke houtje.

Op een houtje moeten bijten,

d.w.z.: niets te eten hebben, armoede lijden. Vgl. Handelsblad 19 Juli 1921 (A) p. 5 k. 1: Hoe denk je dat ik aan mijn boterham kom? Door mijn voet te zetten op den nek van het publiek. Overdonderen moet je ze, en ze gepeperd de waarheid zeggen. Daar betalen ze voor. En anders blijven ze weg, en kunnen wij op een houtje bijten.

Als ik naar haar luister kan ik alleen maar denken, je kunt toch sparen? Een jaar, of twee jaar bijvoorbeeld. Zodat dat houtje in ieder geval met een plakje kaas belegd kan worden. Misschien zelfs pindakaas. Dat heb ik haar ook gevraagd, of ze al serieus naar al haar opties gekeken heeft. Is geld lenen niet een optie? Een huis wil ze toch niet kopen, dus op zich maakt een studieschuld vrij weinig uit. En ze houd elke maand automatisch geld over, dus misschien valt het met dat houtje allemaal wel mee.

Heel serieus had ze daar volgens mij nog niet over nagedacht. Eigenlijk stopte het hele plannen zodra ze over het geldprobleem na begon te denken. Dat leek al zo groot en onoverkomelijk en vooral “niet iets wat voor mij mogelijk is”. Volgens mij gaat dat voor veel mensen zo. Ze hebben wel dromen, maar die kosten (een hoop) geld en worden daardoor per definitie al afgeschreven als onhaalbaar.

Gek is dat. We hebben allemaal wel dromen, maar hoeveel hebben we daar voor over? Want volgens mij is dat het echte probleem. Dromen is leuk, maar realistisch bedenken hoe je ze gaat waarmaken veel minder. Dan moet je opeens hard werken, of dingen laten. Brr, nee, dan maar niet. Zo zonde!

Vijftien keer naar Amerika

Stel je wil een reis door Amerika maken, (zoals ik, wat toevallig!). Je hebt uitgerekend dat je daar ongeveer €3500 voor opzij wilt zetten. Dat heb je redelijk ruim genomen, zodat je niet voor verrassingen komt te staan of tijdens je reis gave dingen moet overslaan vanwege het geld. Hoeveel het je allemaal precies zou kosten moet je nog uitzoeken, maar dit is het getal in je hoofd. Als je daar bent, kan je gaan.

Maar ja, €3500 – drieënhalf duizend euro – dat is niet niks. Dat lukt me nooit. Niet als ik niet maandenlang of zelfs jarenlang wil afzien.

Is dat wel zo? Laten we met mijn salaris rekenen, van iets meer dan €2300 bruto. Dat zit dicht bij het doorsnee inkomen van een 26-jarige (namelijk 29 duizend euro volgens het CBS). Netto is dat zo’n €1850. Zelf kan ik ruim 35% sparen elke maand, maar stel dat je maar op de 10% die in ieder geval aangeraden wordt (door het Nibud) komt. Dat is dus €185.

Daarvan wil je €100 opzij zetten voor je buffer (verstandig 😉 ) dus je houdt maar €85 om voor je reis te sparen. Dan moet je 42 maanden sparen voor je €3500 hebt, 3,5 jaar. Poe hee… Dat is best lang.

Dat klopt wel, maar als jij op je 26e begint met sparen kan je als gemiddeld mens (die 81 wordt) nog ruim 15 keer zo’n reis bij elkaar sparen. Nou, dan heb je echt wel veel van Amerika gezien! Stel dat je die loonsverhoging die je krijg ook gaat sparen voor je reis (of je geeft wat minder uit aan kleren/eten/boeken/onnodige verzekeringen/noem het maar op). Ineens kan je elke maand €150 sparen.  Dan is het nog geen twee jaar sparen – best te overzien – en kan je zelfs 27 keer naar Amerika voor je dood. Lekker bezig!

Zelfs een Batmobile kost geld

Mijn punt is dat sparen best een optie is. Voor de gemiddelde 26-jarige in ieder geval wel. Al spaar je €25 per maand en kost het je dus dik 11,5 jaar voordat je naar Amerika kan, als jij dat graag wil is het een mogelijkheid. Of je wilt een studie doen waarvoor je €20.000 denkt te gaan uitgeven. Als je dan zorgt dat je €200 per maand spaart kan je na acht jaar je droom gaan volgen. Ja, dat is lang. Maar ook dan is het wel weer zo dat je, als je op 26-jarige leeftijd begint te sparen en de studie je bijvoorbeeld drie jaar kost, je voor je veertigste die droombaan kan gaan zoeken. Dan kan je er in principe nog zo’n 30 jaar in uitblinken!

Was die €20.000 voor de aankoop van een huis? Dan kan je daar vanaf je 36e dus nog gemiddeld 45 jaar op de bank hangen. En heb je eerst nog tien jaar om de perfecte bank te vinden. Ga je op een houtje bijten zodat je €500 per maand kan sparen* dan heb je nog maar 3,3 jaar om de perfecte bank te vinden.

Nee, dat is allemaal niet makkelijk of snel. Klopt als een bus. Alleen: er is ook helemaal niemand die ooit heeft gezegd dat je dromen waarmaken – of een huis kopen – makkelijk moet zijn of snel zal gaan. Zo zit de wereld helemaal niet in elkaar. Vaak is het keihard werken en geduld hebben en vooral niet opgeven. En misschien een heleboel geld sparen.

De vraag is vooral of je droom je dat waard is 🙂

* Uit ervaring weet ik dat €500 per maand sparen zeker niet hoeft te betekenen dat je moet afzien of armoede moet lijden. Wij doen dat in ieder geval niet en ik spaar meer dan €500 per maand. Ik moet wel keuzes maken.