Ode aan het niksen

Met enige regelmaat komt op mijn werk een gesprek voorbij over niksen. Niks doen, dat vinden sommige mensen afschuwelijk en sommigen heerlijk. Mensen uit die eerste groep zeggen ook vaak dat ze het niet zouden kunnen, gewoon wat aanrommelen. Ik heb daar geen last van. Als ik mezelf moet inschatten val ik toch wel zeker voor 100% in de tweede groep. Er zijn weinig dingen die ik fijner vind dan een beetje dagdromen, wat nadenken over van alles en niets.

Meestal is de aanleiding voor dit soort gesprekken vakantie of de loterij. Ik verzucht vaak dat ik zin heb in een vakantie waar ik niks kan doen. Gewoon een week of twee weken thuis chillen en niks, noppes, nada hoeven. Mag eventueel ook “op locatie” zijn. Niksen gaat in Frankrijk of Spanje of waar dan ook net zo goed.

Als het over de loterij gaat dan is het de vraag wie er zou stoppen met werken. Hangt natuurlijk van de hoogte van de loterij af, maar laten we zeggen minimaal 1 miljoen. €1.000.000,- Genoeg geld voor veel gezinnen om in een klap FIRE te bereiken. Zeker genoeg geld voor mij om nu te besluiten dat ik nooit meer zou gaan werken. Niet dat ik helemaal zou stoppen waarschijnlijk, maar van de keuze die het biedt om meer te gaan niksen zou ik zeker gebruik maken.

Je hoofd de ruimte geven

Mensen die slecht alleen kunnen zijn en altijd iets om handen moeten hebben begrijp ik niet zo goed. Ik vind het oprecht erg moeilijk me dat voor te stellen. Voor mijn gevoel zou ik nooit genoeg kunnen niksen – er zijn nog zoveel gedachten om te denken, artikelen en boeken om te lezen, series en films om te kijken, wandelingen om te maken, zon om in te zitten, enz. enz.

Niks doen betekent voor mij nooit apathisch voor me uit staren op de bank. In mijn hoofd gebeurt een heleboel, maar het hoeft niet productief te zijn of een doel te dienen. Dat is het belangrijkst. Er zit geen enkele druk achter. Dat is het fijne aan niksen, het is totale vrijheid. Zoals de vrijheid die katten hebben. Een beetje eten als ze er in hebben, de benen wat strekken, aanraking van het baasje opzoeken maar net zo snel weer afstoten als het genoeg is, een avontuur beleven in de tuin. Ik denk dat ik het wel zou kunnen. (Al vind ik honden leuker, maar dat terzijde).

Dit is niks

Wat ik dus niet snap is hoe dat kan. Dat die andere groep niks doen maar niks vindt. Zit er dan niets in hun hoofd? Is hun eigen brein niet genoeg bron van vermaak? Zijn het stiekem zulke saaie mensen dat ze dan zichzelf vervelen? Zo komen ze niet over, maar wie weet. Misschien hebben ze als kind nooit geleerd alleen te spelen. Ik kon dat eindeloos en ik genoot ervan. Onderwaterwerelden verzinnen in zee, kastelen bouwen in het zand, bedenken wat ik zou doen in de realiteit van de boeken die ik las. Nog steeds vind ik het jammer als de stilte en de rust en mijn gedachtestroom verbroken worden, omdat er iemand thuiskomt of omdat ik weer wat moet.

Kortom, niksen ligt mij wel. Dat kan je met een gerust hart aan mij overhouden, ik draai mijn hand er niet voor om. En ik zou het heel graag vaker kunnen doen. Voor mij is dat zeker ook een van de redenen om mee te doen aan de loterij toe te werken naar HOT. Zodat ik minder vaak moet en veel vaker kan of mag. Dat lijkt me geweldig.

En nu weer aan het werk.

Welk team ben jij, lang leve het niks doen of altijd een doel?