Ken je dat gevoel? Dat je weer een stukje slecht nieuws hoort en dat je iets wilt doen. Iets wilt veranderen. De wereld beter wilt maken. En de moedeloosheid die daar dan op volgt, het machteloze gevoel, want wat maakt mijn ene donatie, mijn ene stem, mijn korter douchen, ook uit?
De machteloosheid, de frustratie, en aan de andere kant de schaamte. Want waar haal ik het lef vandaan om me hier zo verdrietig van te voelen? Hoog en droog in mijn comfortabele koophuis met goed inkomen om de klappen op te vangen. Hoe durf ik me murw te laten slaan te midden van al die luxe en met zoveel privileges? Als ik het – “het”: de klimaatcrisis, de oorlog(en), de energiecrisis, ons onvermogen om mensen als mensen te behandelen, de verdeeldheid, de teloorgang van zelfbeschikkingsrechten, het egocentrisme en egoïsme, (de gevolgen van) corona, de vergrijzing, de personeelstekorten, de inflatie, de woningcrisis, de affaires, de vergeetachtigheid, het gebrek aan visie, het falen van systemen… wat mis ik nog? – al niet meer zie zitten, hoe voelen al die anderen zich dan?
Ik voel me machteloos. Ik wil helpen maar het is zo groot, zo veel, zo nauw verbonden. Een kluwe garen ter grootte van de wereld, volledig in de knoop en alle handen trekken ergens anders aan de draad om het begin te vinden. Het is verleidelijk om mijn kop in het zand te steken. Onderaan de streep merk ik op dit moment nog relatief weinig van alles wat er speelt. Maar een beetje dankbaar voor mijn #blessings minzaam glimlachen en doen alsof ik er geen onderdeel van uitmaak voelt niet goed. Hier zeuren dat de actualiteiten me zo zwaar vallen ook niet, overigens. Lose-lose alom.
Ik voel me machteloos, want iedereen schreeuwt al, dus wie is er nog om mijn stem te horen? En al wordt ‘ie gehoord, wat moeten ze ermee? Wie ben ik? Het is zo groot, zo veel, zo onbehapbaar. Hoe maken we de wereld weer in orde?
Ik heb geen antwoorden. Wel mooie muziek. Een van de dingen die mij helpen als ik het niet meer weet. En ondertussen gaan we door alsof het allemaal wel goedkomt.
2 reacties
AssOnFire
Ik word er ook verdrietig van. Heel verdrietig. En er lijkt nog meer ellende aan te komen. Die vele mensen gaat raken. Maar ik ben van mening dat zeker jij en ik -als bevoorrechte mensen/mensen die wel een tik kunnen hebben- wél in de positie zijn om verandering te brengen die de wereld nodig heeft. Wat we in ieder geval niet moeten gaan doen is op onze tenen gaan lopen. Ons verstoppen.
https://twitter.com/janrotmans/status/1419619050494251012
Boekentip voor het putten van een flinke bak mooie energie: Omarm de chaos – Jan Rotmans
Bovenstaand boek heeft mij het zetje gegeven om een plan te gaan maken voor een serieuze bijdrage aan een betere wereld. Op een manier die bij mij past. En waar ik fulltime mijn ziel en zaligheid in wil gaan steken. Het plan ligt er. Het netwerk is er. Het is nu nog even wachten op momentum.
Audrey
Je hebt het prachtig verwoord! Ik vind het heel herkenbaar.