Leven in fastforward

Het zal een generatieding zijn, maar ik heb vroeger héél veel gesimst. De Sims gespeeld. Generatie 1 en 2, met al die eindeloze uitbreidingen. Zoo Tycoon was ook favoriet, net als Factory Tycoon, een spel dat niemand kent maar dat fantastisch was. Het leukste aan al deze spellen vond ik het bouwen, vooral de Sims-huizen. Ik speelde vrijwel altijd met cheatcodes (hoe vaak ik wel niet ;!;!; heb getypt…), want boven alles wilde ik graag succesvolle, blije, rijke Sims. Hun leven speelde ik dus ook standaard in fastforward.

In het echte leven zou ik soms ook willen dat er een fastforward-knop was. Even doorspoelen door de saaie stukken. Waarheen? Naar het volgende salarismoment, of de volgende eerste dag van de maand – dat zijn vaak de momenten dat ik vind dat het zo langzaam gaat, dat leven. Dat krijg je, als je je leven in financiële mijlpalen gaat meten. Of beter gezegd, dat heb ik dus, des te meer sinds ik met FIRE/HOT/etc. bezig ben.

Het leven heeft geen doel

Het trieste daaraan is natuurlijk dat er in het leven geen einddoel is, behalve wat je er zelf van maakt. Er is geen level 10 van je carrière, geen voltooide dierentuin, of het afvinken van je levensdroom (zo heette dat toch, bij de Sims?). Zelfs bij de Sims gaat het spel daarna bovendien gewoon door. Free play. Het “doel” van het leven zit ‘m juist in al die momenten waar ik in de Sims in de derde versnelling doorheen raasde. Het gewone… leven. Het doel is niet de volgende salarisdag of het verder vullen van de verschillende toekomst-georiënteerde potjes. Het leven zit in de Franse kaas met vrienden, dat prachtige concert, die plant die eindelijk gaat bloeien dankzij jouw goede zorgen, die fantastische presentatie die zo goed ontvangen werd, het huilen van het lachen.

Dat weet ik best. Dat wil ik ook allemaal niet missen omdat ik in fastforward-modus zit. En toch. Toch is het verleidelijk om arbitraire maatstaven van succes belangrijker te maken. Te luisteren naar alle onzin. Jezelf te verliezen in een ratrace richting het een of ander. Het voelt ook ergens wel makkelijk, als je voortgang op die manier af te meten is. Als het hele leven free play is, waar ga je dan naartoe?

Hoe gaan jullie dat tegen, dat je altijd vooruit aan het kijken bent naar een finishlijn die toch nooit komt?