Ik wil schoenen kopen. Een spijkerbroek. Een fitbit. Een iPhone XR. Makeup en cremes. Ik wil zo’n kekke rugzak voor mijn werk. Ik wil alle boeken kopen die ik tegenkom. En dan wil ik ook graag nog wat tijd kopen om ze allemaal te lezen.
Ik wil geld uitgeven. Aan dingen die lang niet allemaal nuttig en verstandig zijn. En aan dure dingen die meer kosten dan nodig, zoals aan die iPhone. Gelukkig heb ik daar netjes voor gespaard en gaat die er dus zeker komen. Ben ik nu een speelbal van de commercie? Consumeerder to the max? Een rat die vrolijk meerent in de race van werken-kopen-werken-kopen tot ‘ie er bij neer valt?
Verlicht ben ik in ieder geval niet…
Oogkleppen op en gaan
Zo lijkt het soms: alsof je, zeker voor FIRE, maar eigenlijk ook voor HOT en überhaupt ‘goed-met-geld-zijn’, alles moet laten. Een ascetisch ideaal moet nastreven waarin je nog verder gaat dan simpelweg niet kopen, je moet ook stoppen met willen. Het niveau bereiken waarop je wilt wat je hebt en materialisme je vreemd is.
Maar ik wil wel dingen. Ik wil kopen. Ooit zou ik graag een Eames stoel willen. Liefst in een ruim, vrijstaand huis met fijne tuin of zo’n geweldig grachtenpand ergens in een hippe stad. En hoe meer ik bezig ben met verstandig zijn en orde op zaken en bla bla bla, hoe meer ik al die dingen lijk te willen.
Wat doe ik fout!? Hoe krijgen al die andere mensen het voor elkaar om die drang om dingen te hebben te laten varen? Om alleen nog geld uit te geven aan de dingen die ze echt belangrijk vinden? En dan niet eens per se terwijl ze in een camper door de bush trekken maar gewoon, met een huis en vakanties en zelfs een auto (al is die tweedehands en of elektrisch)…?
Waar halen zij die oogkleppen vandaan die groot genoeg zijn om alle zaken die de ekster in mij naar boven brengen niet te zien?
Wie het kleine niet eert
Soms ben ik bang dat het antwoord heel simpel is. Dat het enige wat je hoeft te doen heel eenvoudig een dik salaris hebben is. Gewoon meer verdienen!
Als je maar genoeg verdient kan je én op vakantie én gadgets kopen én een elektrische auto waar je cash voor betaald én sparen voor vroegpensioen. En als je nog zin hebt kan je zelfs kleding kopen, mocht dat iets zijn waar je blij van wordt.
Degenen die echt geluk hebben geven van nature, of door hun opvoeding, weinig om spullen. Gecombineerd met zo’n vette portemonnee lukt het hen binnen een paar jaar om hun FIRE targets te bereiken.
Ja, ik weet dat dit niet voor iedereen geldt. En dat ook deze mensen nadenken voor ze ergens geld aan uitgeven. Dat ze niet zomaar alles kopen wat hun hartje begeert en ook geld reserveren voor grote uitgaven. Natuurlijk.
Maar toch…
Toch blijf ik erbij dat de helft van je inkomen sparen een stuk makkelijker is als je inkomen twee keer zo hoog is.
Dat het minder moeite kost om bepaalde dingen te laten als je alles wat je wel echt wilt ook binnen bereik hebt. En dat het scheelt als je, ook al moet je sparen, je er geen jaren over doet voor je je spaardoel bereikt hebt.
Maar ook omgekeerd, dat het niet zomaar allemaal haalbaar is met een modaal inkomen (of minder). Het kan wel, maar dan moet je concessies doen. (Alleen mag je dat in FIRE termen eigenlijk geen concessies noemen, want je bent bezig met een plan voor je geld. De plannen van sommige mensen zijn gewoon veel leuker dan die van anderen – want €€€).
Keuzes maken en gaan voor de dingen waar je waarde aan hecht. Hoe meer salaris, hoe langer dat lijstje kan zijn. En vice versa.
ARGH!
Frustrerend vind ik dat. Omdat het soms lijkt alsof het écht makkelijk is, in plaats van best wel moeilijk en bovendien iets waar je aan moet werken. En omdat het zo vaak niet helemaal duidelijk is wat de uitgangspositie van de mensen waar je over leest is. Welk geluk hebben zij gehad? Hoe “goed” is hun baan? Verdienen ze eigenlijk nog een berg geld met hun blog?
Bovendien: achteraf is makkelijk praten. Als je er al bent lijkt de route altijd duidelijk. Terwijl wat voor de een werkt voor de ander waardeloos kan zijn.
Misschien moet ik dus wel minder willen. (Dat sowieso, ben ik bang – ik kom namelijk niets tekort).
Realistischere doelen stellen en accepteren dat als ik echt wil kopen, kopen, kopen, ik minder kan sparen (sparen, sparen). Of als ik niet minder snel mijn financiële doelen wil halen, dat ik het kopen moet afzweren. Dat ik geen Eames stoel en reis naar Amerika en mega-aanbetaling voor een nieuw huis kan doen, tenzij ik bereid ben om daar twee keer zo lang mee bezig te zijn.
Geduld is een schone zaak, dat idee. En dan niet meer vergelijken met mensen met een makkelijkere uitgangspositie. Of, liever nog, helemaal niet meer met anderen vergelijken. (Nog zoiets wat andere mensen gewoon effe doen, niet vergelijken, terwijl het mij nog steeds maar heel matig lukt. Iemand een wondermiddel?) Van jezelf uitgaan en dan, inderdaad, gewoon gaan.
10 reacties
Mr FireMe
Wat is het toch leuk hè, dat FIRE. Je kunt het niet meer ongedaan maken, je hebt het gezien, je kunt het niet meer vergeten en nu knaagt het aan je, alsof je faalt bij iedere euro die je niet inzet om voor jou te werken, alsof je wordt afgestraft als je toch die cafè latte koopt, alsof Mr-Money-Mustache-himself in je hoofd zit en heel hard NEE schudt…
Maar ja, zit je nou in de rat-race? Of ben je langzaam aan het vervreemden van het consumentisme en neem je afstand van alles-wat-ooit-normaal-leek? Zijn dit misschien de stuiptrekkingen van de big spender in je?
Weinig om spullen geven is een gift. Een gave die ik ook graag zou bezitten, want ook wij zouden nog zoveel willen kopen…ook ik ben zoekende.
Ik wens je veel wijsheid toe op je reis, do what makes you happy!
Audrey
Verfrissend om dit te lezen. Ik denk dat het voor iedereen beter zou zijn als we eerlijker zouden zijn over onze struggles. Bij mij gaat het redelijk goed met minder uitgeven, maar wat Mr FireMe hierboven zegt over dat je bij elke onnodige uitgave een FIRE-stemmetje in je hoofd hoort herken ik ook. Van sommige dingen ben ik een dag later enorm blij dat ik ze heb laten liggen, maar van andere dingen denk ik weer: jezus, dat had je gewoon moeten kopen, doe niet zo moeilijk en overdreven.
Laila
Zolang je blijer wordt van spullen dan van geld (als in vrijheid uiteraard) is Fire worden heel lastig. Vroeger had ik bijna een obsessie voor geld uitgeven (inclusief een studentenkrediet van 5000 euro) en dat is in 10 jaar tijd omgedraaid naar een lichte spaarverslaving. Ik vind het gewoon echt heel leuk om mijn saldo te zien stijgen en mijn schuld te zien dalen. Hoe verder ik was des te makkelijker en leuker het werd. Ik wil nu alleen nog maar geld uitgeven aan mooie ervaringen en noodzakelijke spullen. Het scheelt wel dat ik niet zo’n enorme reisdrang heb als mijn mede-millenials, dus mijn mooie ervaringen bestaan vooral uit etentjes en andere uitjes. Ik wil ook wel graag wat van de wereld zien (van elke continent een paar landen), maar daar geef ik mezelf nog zo’n 40 a 50 jaar de tijd voor.
Geldnerd
Wat een heerlijk herkenbare blog weer! We zien bij anderen alleen de buitenkant, en niet de strijd die zij intern voeren. Bestaan er überhaupt mensen die dit makkelijk af gaat? En onderschat de competitie tussen mensen met veel geld ook niet: de sociale druk om net dat grotere huis / auto / boot te kopen is daar volgens mij minstens net zo erg, alleen staan er een paar nullen extra achter de bedragen waar jij en ik dan aan denken…
Nicole Orriëns
Als ik koopdrang voel dan probeer ik meestal te bedenken waarom ik die koopdrang voel. Wat is de onderliggende behoefte. Dat helpt meestal al een boel.
Mr. FEF
Wat een eerlijk verhaal! Tot aan mijn 30e kocht ik me ook helemaal suf, maar heb daar nu weinig behoefte meer aan. Ik denk dat financiële bewustwording en de binding met het materiële twee verschillende dingen zijn en dat kan best wel eens botsen. Het is een balans die je moet vinden. Dat mag best tijd kosten, toch?
Tom
Mooi en herkenbaar verhaal! Ik heb ook weleens moeite met zuinig doen. Dat zijn vooral de momenten dat ik even wat minder lekker in mijn vel zit of me verveel. Dus nu ga ik maar eten xD
Niet Tot 71
Zoals anderen ook al zeggen, erg herkenbaar. Zelf wil ik ook van alles, maar weet dat het niet nodig is dus doe het niet. Daarmee is het voor mij klaar. Mijn vriendin heeft er echter meer moeite mee en bij haar moet ik regelmatig op de rem trappen.
Ik moet wel zeggen dat wij ons op vakantie wel flink hebben laten gaan. Zeker als het op het hotel aankomt en het aantal restaurant bezoekjes. Maar ja, af en toe moet het kunnen. Je moet wel durven te leven.
Stella
Vergelijk het met afvallen. Die kilo’s gaan eraf als je lijnt. Tot je het zat bent en weer in je oude patronen vervalt. Afvallen en het gewicht eraf houden kunnen veel mensen niet, maar dat komt door dat dieet. Wat je moet doen is blijvend je eetpatroon veranderen. Dat betekent niet dat je nooit meer een gebakje, kibbeling, kroketje of wijntje met kaas mag! Geld niet uitgeven is hetzelfde. Je hebt een gezond uitgavenpatroon, je kan toch consuminderen, duurzaam leven, niet veel kopen en dan af en toe wel iets leuks/moois/duurs kopen, gewoon omdat je dat wilt? Aan wie moet je dat verantwoorden? Je hoeft toch niet tandenknarsend af zien? Neem dat gebakje, koop die iPhone, geniet ervan! En bedenk welke flauwekul je allemaal niet hebt gekocht en wees daar blij over! Succes!
Van her naar HOT
Bedankt nog allemaal voor de leuke reacties! Dan ben je even een paar dagen minder online en mis je van alles 🙂 Wel weer fijn om te zien dat ik niet de enige bent die het wel eens moeilijk vind (of vond).