Huis verkocht!

Het is gedaan. Iemand anders is straks de eigenaar van ons appartement. Ons huis is verkocht. Tenminste, de bedenktijd is verstreken en alles ziet ernaar uit dat het met de financiering ook wel goed moet komen. Nog een paar weken wachten en dan is het helemaal, 100% definitief. Met flinke winst voor ons…

Zoals ik al vaker heb geschreven wonen wij in een stad middenin de Randstad. En het is jullie vast niet ontgaan dat de huizenmarkt hier op z’n allergekst is. Toch vielen wij nog van de ene verbazing in de andere tijdens het verkoopproces. Je denkt dat je voorbereid bent op hoe oververhit de markt is, maar pffff… het blijft bizar.

Vier jaar geleden kochten wij dit tweekamer appartement – voor ons gevoel toen al voor veel geld. De markt was, na de kredietcrisis, al weer heel erg aan het aantrekken dus op dat moment kochten we op de top. We waren allang blij dat we de mogelijkheid hadden en achteraf kan ik alleen maar zeggen dat we ontzettende geluksvogels zijn om in deze positie te verkeren. Natuurlijk werken we hard, maar wat een privilege dat onze familie ons kon helpen.

Een geluk bij een geluk

Het eerste, oriënterende gesprek dat we met een makelaar hadden voor de verkoop gingen we voorzichtig optimistisch in. We durfden te hopen op een vraagprijs die 75.000 euro boven onze aankoopprijs lag. En dat in vier jaar tijd! Toen kwam meteen al de eerste verrassing, want de makelaar wilde de vraagprijs daar nog 20.000 euro boven zetten. Wààààt? Haar inschatting was dat we uiteindelijk meer dan een ton zouden overhouden bovenop wat we zelf ooit betaalden met de uiteindelijke koopsom.

Nou, jongens, meisjes en alle rest, we were wrong. Zes biedingen kregen we. Het laagste bod lag zelfs onder de vraagprijs – we snappen nog steeds niet helemaal wat die persoon dacht. Maar de hoogste drie biedingen kwamen allemaal boven de drie ton. Drie ton. DRIEHONDERDDUIZEND euro. Twintig procent boven de vraagprijs. Bijna het dubbele van wat wij hebben betaald. Het dubbele!?!?!?!?

Van onze overwaarde kunnen we dus drie Tesla’s kopen, als we zouden willen. Of een extra appartement, als we terug in de tijd konden reizen naar een verleden waarin huizen nog min of meer betaalbaar waren. We zouden ook een paar jaar kunnen gaan rondreizen zonder een dag te werken, mochten we daar zin in hebben. Alleen maar omdat we ons huis hebben verkocht. Wat we nog niet zouden kunnen is bijvoorbeeld à la Jeff Bezos een ruimtereisje maken of een huis in Amsterdam kopen. Maar hee.

Gekte blijft gekte

Uiteraard doen we geen van die dingen, zowel omdat ze deels onmogelijk zijn (tijdreizen, huis in Amsterdam betalen, de onrechtvaardigheid van een bedrijf als Amazon aanvaarden), als omdat we het geld gewoon nodig hebben om de overbruggingshypotheek af te lossen en onze toekomstige hypotheek betaalbaar te houden. Lekker burgerlijk 🙂

Hoewel wij – gelukkig – geen twintig procent hebben hoeven overbieden op ons nieuwe huis, liggen de absolute bedragen van onze koper en ons niet ver uit elkaar. We kunnen dat gat zo mooi dichten en de pijn van een veel te duur huis een beetje verzachten. Die tuin die we straks hebben gaat vast ook helpen, al is de zon terwijl ik dit typ weer eens nergens te bekennen.

Het voelt nog steeds erg surreëel. Zo veel geld, waar we niets meer voor hebben hoeven doen dan netjes onze heel betaalbare hypotheek elke maand een stukje af te lossen (en wat rente te betalen). Het is niet eerlijk. Ik ben ontzettend dankbaar dat wij van deze positie mogen genieten, maar het voelt erg dubbel als ik vrienden en kennissen krom zie liggen om torenhoge huren te betalen (of voor de lucky few een torenhoge hypotheek) of ze noodgedwongen jarenlang thuis blijven wonen.

Dan denk ik weer, het leven is niet eerlijk, suck it. volgend jaar gemeenteraadsverkiezingen; laten we allemaal stemmen op partijen die in ieder geval íets constructiefs willen doen om de woningnood tegen te gaan. Het is niet veel, maar het is iets.

Ons huis is in ieder geval verkocht.