Hoe wij ons huis kochten

Samen met mijn vriend woon ik in een koophuis (tweekamerappartement) in de Randstad. Toen wij ons huis in 2017 kochten waren wij respectievelijk 29 en 25. We waren net een jaar samen en hadden nooit gedacht al samen een huis te kopen. Überhaupt een huis kopen voelde veel te volwassen en serieus en definitief. Je zit er wel aan vast, met je naam op de koopakte en de hypotheek.

Ik heb op mijn blog nog niet zoveel verteld over ons huis en hoe dat allemaal ging. Onder andere omdat ik het lastig vind om ons verhaal duidelijk uit de doeken te doen zonder weer teveel details prijs te geven. Toch vond ik het nu weleens tijd worden. Ook omdat ik het belangrijk vind om eerlijk te zijn over hoe wij dit huis konden kopen. Want dat ging dus echt niet zomaar.

Huren, huren, niet kopen

Toen wij elkaar leerden kennen huurden we allebei, in verschillende steden. Ik een kamer in een studentenhuis, mijn vriend een tweekamerappartement. We werkten allebei (met verschillende maten van succes) – ik een paar jaar, mijn vriend al langer. In de praktijk zat hij heel veel bij mij, omdat ik geen auto had en voor mijn werk wel vaak in mijn stad moest zijn. Openbaar vervoer naar zijn huis was niet top, dus zodoende. Hij zat prima op zijn plek, ik kon niet wachten om echt een eigen plek te hebben. Mijn huisgenoten waren top, maar het bleven huisgenoten 😉

Op een gegeven moment kwamen we er wel achter kwamen dat samenwonen best een optie was. We vonden elkaar én heel leuk, én het had ook praktisch nut (want zijn woning begon zo te verstoffen… en hij kreeg een nieuwe baan dichter bij mij in de buurt). Mocht het helemaal niks worden dan hadden we allebei ouders om eventueel tijdelijk op terug te vallen. Mijn kamer kon ik zo opzeggen en toen werd ook nog eens zijn appartement uit de verhuur gehaald (en zat ‘ie sowieso noodgedwongen bij zijn ouders). Kortom, wat hield ons nog tegen?

Nou… huren dus. Dat bleek een beetje moeilijker dan gedacht.

Hoi, ik wil dit huis

Want een huis huren in de Randstad is duur, zo bleek. (Grapje, dat wisten we al hoor) Beter gezegd, er was geen appartement dat aan onze wensen voldeed, waar wij ook aan de huureisen voldeden. Liefst wilden we een driekamerappartement, zodat we een aparte hobby/studeer/logeerkamer konden maken. Maar minimaal wilden we twee kamers, geen studio. Dat was eigenlijk de enige harde eis. Qua prijs konden we dat ook betalen (al denk ik nu, mijn god, waar halen mensen het geld vandaan!? We keken naar woningen die twee keer zoveel kosten aan huur als onze hypotheek nu, iek).

Alleen, dat je de huurprijs kunt betalen, daarmee ben je er nog niet. Je hebt ook nog vaak inkomenseisen. Nou, daar voldeden wij dus niet aan. Ik als ZZP’er zeker niet. Want je moet dan ook 70 keer de huur verdienen op jaarbasis, met z’n tweeën. (Of 50 keer in je eentje). Of maandelijks 5 keer de huur bruto verdienen. Als je het hebt over appartementen van €1200, dan is dat nogal wat. Daar komen we nu nog niet eens aan, €6000, maar toen – met mijn inkomen dat niet volledig meetelde – was dat helemaal lachwekkend. Of om te huilen, kies maar.

Eh… en nu?

Dus ja, wat doe je dan? In een van onze woningen blijven was geen optie en mijn vriend moest sowieso iets nieuws. Liefst bij mij in de buurt zodat het met OV te bereizen was. Alleen bleef het eigenlijk stom, om dan niet toch samen wat te zoeken. Dus… dan maar gaan kijken naar kopen? Het idee leek in eerste instantie bizar (en onhaalbaar), maar waarom ook niet?

Even los van het feit dat er genoeg redenen waarom om het niet te doen, we deden het toch. Hoe we die keuze hebben gemaakt, daar ga ik een andere keer nog wel op in. Laten we het houden op: we waren jong en gek en verliefd en hee, er zijn mensen die na 6 maanden gaan trouwen en dat hadden wij al niet gedaan. En nu, bijna 2,5 jaar later, kan ik zeggen dat we allebei nog heel blij zijn met de keuze om te kopen.

Even de geldkraan opendraaien

‘Maarre, hoe kon dat dan?’ vraag je je nu misschien af. ‘Jullie verdienden te weinig voor huren maar konden wel zomaar een huis kopen. In deze markt? Tuurlijk.’

Nou ja, dat kon dus inderdaad niet. Ook voor een hypotheek telde mijn inkomen maar minimaal mee en mijn vriend verdiende in zijn eentje net niet genoeg om in ons zoekgebied iets te kunnen betalen. Ik was toen al wel op zoek naar een baan in loondienst, maar ja, voor je die een keer gevonden hebt. Het leek allemaal nogal hopeloos.

En toen…

Verscheen er een mythisch dier ten tonele.

Een magisch, tweekoppig wezen, als enige in staat om millennials aan een huis te helpen.

Mijn ouders

Nou ja, dat dus. Dat wilde ik voor de volledigheid aan jullie kwijt. Dat mijn ouders de geldkraan opendraaiden en ervoor zorgden dat wij een hypotheek konden krijgen. We betalen alles verder gewoon zelf, met marktconforme rente, looptijden, enz., maar wel allemaal dankzij hen. Anders was het never nooit niet gelukt. Nog lang niet, zonder spaargeld en met een best wel significante studieschuld. Ons huis konden we alleen maar kopen omdat we hulp kregen.

En dat was dus het verhaal van hoe wij aan ons huis komen.

De tegenwoordige tijd

Inmiddels staan we er een stuk beter voor (behalve dan die verloren baan, maar dat is als het goed is maar tijdelijk). Ons huidige huis, met een hypotheek van €155.000, zou ik nu zelf kunnen kopen, als ik wat bijleg. Dat vind ik wel gaaf, dat we onze situatie in korte tijd zo veranderd hebben dat we zoveel verder zijn. Dat er nu zoveel meer mogelijk is en dat we niet zo afhankelijk zijn van anderen. Best een fijn gevoel 🙂

Op deze manier je ouders iets verschuldigd zijn vind ik namelijk niet zo prettig. Geld lenen van en aan familie kan zo makkelijk moeilijkheden opleveren, zelfs als je zoals wij duidelijke afspraken hebt. Het lijkt me gewoon heel fijn om het helemaal op eigen kracht te doen. Mocht het zover zijn dan vertel ik daar hier zeker meer over.