Fouten maken mag

Falen. Het einde der tijden dat zich aankondigt. De wereld die vergaat – want ik heb een fout gemaakt. Zo ervaar ik het vaak. Totaal niet rationeel natuurlijk, want ondanks het feit dat ik weleens fouten heb gemaakt (schokkend, I know!) draait de wereld nog min of meer vrolijk door. En toch…

Toch voelt het voor mij heel erg om een fout te maken. Zo erg dat ik dat het liefste koste wat het kost voorkom. Zonde, want daarmee leg ik mezelf niet alleen heel erg veel druk op, ik ontzeg mezelf er potentieel ook mooie nieuwe ervaringen door.

Als je gedachten een loopje met je nemen

In mijn werk is dit iets waar ik relatief veel last van heb – hallo, ik word ervoor betaald! Dan moet ik het wel goed perfect doen! (Wordt aan gewerkt om die mindset wat te veranderen… het gaat steeds beter 😉 ) Maar ook op andere vlakken merk ik dat het perfectionisme er insluipt.

Gisteren kreeg ik mijn loonstrookje voor deze maand. Omdat ik nu wat minder werk en bepaalde diensten niet doe, krijg ik – het zou geen verrassing moeten zijn – ook wat minder uitbetaald. Logisch, maar ik had er totaal niet bij stilgestaan. Het kwam dus wél als een verrassing en ik baalde enorm.

Niet alleen moest ik nu al mijn spreadsheets aanpassen (aaah! mijn voorspellingen!), maar er komt deze maand – en de komende maanden waarschijnlijk nog – ook gewoon minder geld binnen. Shit.

Fouten maken hoort erbij

Stom eigenlijk. Ik vind het leuk om lekker te nerden met mijn spreadsheets en ze steeds weer aan te passen, te optimaliseren, verder in te richten precies naar onze wens. Eigenlijk is het dan juist een gelukje dat er iets veranderd, dan heb ik tenminste weer een excuus!

En wat minder verdienen? Daar krijg ik ook heel veel rust en ruimte voor terug. De kans om aan mezelf te werken – en te leren durven fouten maken. (Is dat nog een echte zin…?) Bovendien verdien ik prima. Meer dan prima. We komen niets tekort, we kunnen sparen, we kunnen op va- haha, nee, we gaan natuurlijk niet op vakantie. Maar in theorie zou het kunnen. Wat een luxe 🙂

Of mijn vriend nog van me houdt kan alleen hij zeggen, maar toen ik het hem vertelde haalde hij – in een appje – heel duidelijk zijn schouders op. “Boeie,” daar kwam het op neer. Ik was de enige die het heel erg vond. Die het gevoel had dat ik een fout had gemaakt.

Falen mag je leren

Als kind had ik al een afkeer van fouten maken. Kritiek vond – en vind – ik zo’n beetje het ergste wat er is. Dus ga je voorkomen dat je dingen fout doet, en dat ging me best goed af altijd. Ik wilde als eerste klaar zijn met mijn toetsen en hoge cijfers halen en dat lukte.

Dat wordt op school natuurlijk ook erg gestimuleerd. Fouten werden met rode pen omcirkeld of er kwam een kruis doorheen. Fouten maken kostte je punten. Fouten maken betekent een lagere score op je citotoets, op je proefwerken, op je eindexamen. Op school heb ik 14 jaar lang (of eigenlijk 19 jaar, als ik mijn studie meereken) geleerd dat fouten maken… nou ja, “fout” is.

Heel bijzonder eigenlijk dat er mensen zijn die daar toch zo goed mee om leren gaan. Die leren dat goed je best doen belangrijker is dan altijd foutloos door het leven gaan. Dat je van het lef om te falen heel veel leert. Chapeau voor jullie, daar mag je echt wel trots op zijn! Teach me your ways.

Hoe nu verder

Het moge duidelijk zijn dat het er bij mij niet van nature in zit. Fouten voelen vies en vervelend en rottig en naar en waarom zou ik er in godsnaam vaker een willen maken??? Gekkies.

Oh nee. Fouten zijn oké! Ik mag fouten maken. Ik mag dingen eerst moeten leren voor ik ze kan. Goed is goed genoeg en perfectie bestaat niet (of kost tijd en moeite die je er eerst in moet steken). Geen idee of jij dit ook weer een keer moet horen, maar voor jou geldt precies hetzelfde! Jij mag ook fouten maken.

De wereld vergaat niet, beloofd.

Ben jij wel een geboren fouten-maker leerling? Of heb je het ook moeten leren? Wat maakt voor jou dat het oké voelt om dingen gewoon te proberen, ongeacht het resultaat?