De twijfel is weer terug

Het is er weer. De vertwijfeling. De continue onzekerheid over of ik het wel goed doe. Ik dacht dat ik die best goed te boven was inmiddels, dat ik er steeds beter mee om wist te gaan. Misschien had ik gewoon een tijdje minder om aan te twijfelen?

Doelen, voornemens, het nieuwe jaar, allemaal triggers. De stand van zaken opnemen over dit jaar betekent logischerwijs ook nieuwe doelen stellen voor volgend jaar. Maar wat dan? Wat willen we – wat wil ik – volgend jaar (op geldgebied) bereiken? Welke vrijheid hebben we daarin überhaupt nog, met een budget dat al is opgesteld? Met HOT als einddoel? Met vaste banen en vaste lasten?

Wat voor zin heeft het om de doelen die al impliciet in onze Excelsheets staan nog eens expliciet te benoemen? Welke toegevoegde waarde? En als alle cijfers in alle tabbladen groen kleuren, voelt het dan ook alsof we klaar zijn? Of komt dat gevoel nooit, als het niet al ergens in jezelf verborgen zit?

Berustingrustongerustrustelooszorgelooszorgenbezorgdberustbevrijdvrij

Het is allemaal druk die ik mezelf opleg en waar ik mezelf gek mee maak. Het idee dat er een juiste manier is om geld te doen, en het leven. Alleen die handleiding… die heb ik niet. Dus is het continu gissen: is dit dan goed? of dit? of zo? en wat juist niet? Ik mis kaders die me vertellen wanneer het genoeg is en dus regeert de twijfel.

Onzekerheid maakt me ongerust. Wat als? Wat als we te laat zijn? Wat als we het nooit meer inhalen? Wat als we achterblijven? Wat als we de boot missen? De plank misslaan? De mist ingaan? Zal het einden der tijden zich dan aankondigen? Ik weet het niet. Maar ik weet ook niet dat het niet zo is. En om de een of andere reden staat mijn brein erop om die ‘wat als’ negatief in te vullen. Lullig!

Twijfel is een terugkerend fenomeen, overal twijfel ik aan. Ik heb het er hier ook regelmatig over. Het is ook een neerwaartse spiraal waarin ik mezelf heel goed kan laten wegzuigen, tot het voelt alsof niets meer goed is en er nergens vaste grond is.

Onzekerheid is niet mijn ding, dat moge duidelijk zijn. De twijfel omarmen en als vrijheid zien, de vrijheid om van gedachten te veranderen, om om te keren, om toch niet te doen wat je aan het doen was, oef… Want waar meet je je leven dan aan af? En als je je leven nergens aan afmeet, waar doe je het dan voor?

Doelloos

Uitklokken schreef een mooi stuk over doelloosheid. Om heel kort te parafraseren: gewoon je leven leiden. Misschien is dat wel een mooi voornemen voor 2021 – om toch in de geest van het doelen stellen te blijven – openstaan voor de onzekerheid en de doelloosheid van het leven. Om niet krampachtig controle te willen nemen maar eens te kijken wat het leven me brengt. Te vertrouwen op mijn vermogen om om te gaan met onverwachtse gebeurtenissen.

Als ik terugkijk is het eigenlijk nooit zo dat het leven helemaal liep zoals ik het had gepland. Niet voor niets dat die quote van John Lennon me zo aanspreekt. Doelen kunnen richting geven, dat vind ik fijn. Maar ze kunnen ook verlammen en angstig maken, juist als het leven er doorheen komt fietsen. Plan to adapt. Plan om je aan te passen. Laat wat ruimte voor verandering. En twijfel.

Bijkomend voordeel: als ik geen doelen stel kunnen de resultaten ook nooit tegenvallen!

Waar ik heen wilde met dit verhaal? Geen idee, ook daar twijfel ik over 😉 Ik ben in ieder geval iets van mijn twijfel kwijt.