Compassie in tijden van Corona

Het is een gekke tijd, in Nederland en in de wereld. Zelf zit ik ineens thuis omdat een geplande trip niet doorgaat. Vanaf maandag werk ook ik voorlopig vanuit huis. Ik verkneukel me om de “uitverkoop” op de beurs, en maak me zorgen om (kwetsbare) dierbaren. Ik hoop dat Nederlanders zich de komende tijd van hun beste kant laten zien. Corona bevechten we samen.

Compassie betekent zoveel als meeleven, of meevoelen. Je kunnen verplaatsen in het lief en leed van een ander. Mensen zijn daar toe in staat, maar niet per se goed in – hoe dichter dat lief en leed bij ons staat, hoe makkelijker het wordt om mee te leven. Juist op momenten zoals nu, waar de hele wereld op zijn kop staat, is het wel heel belangrijk om compassie te beoefenen.

Het leven heeft waarde omdat we het delen

Thuiswerken vind ik saai. Ik ben makkelijk afgeleid en mis de gesprekken en het kunnen overleggen met collega’s. Toch blijf ik met alle liefde zo lang als nodig thuis, als ik daarmee voorkom dat ik bijdraag aan het verergeren van de Corona-verspreiding.

Zelf zou ik, mocht ik echt ziek worden, waarschijnlijk minimaal last ondervinden van het virus en de griep die het veroorzaakt. Ik ben gezond, jong en heb ook anderszins geen verhoogd risico. Mensen in mijn directe omgeving wel. Mijn oma bijvoorbeeld, die zowel oud als niet kerngezond is. Andere familieleden kampen met verminderde weerstand wegens behandelingen tegen kanker, of longaandoeningen. Om hen maak ik me wél zorgen.

Misschien ken jij zelf niet direct mensen die meer risico lopen. Zijn je (groot)ouders al overleden, (of mag je ze niet, kan ook!), en blaakt iedereen die je liefhebt van gezondheid. Wat heerlijk – koester dat. En blijf binnen als je niet naar buiten hoeft. Neem eventuele symptomen (hoesten, keelpijn, koorts) serieus als je ze bij jezelf of je gezin opmerkt. Niet alleen omdat griep altijd vervelend is, maar ook zodat jij niemand die wel echt kwetsbaar is in gevaar brengt.

Nu moeten we collectief offers brengen – op sociaal gebied, op persoonlijk gebied, op economisch gebied. Grote kans dat we de naweeën van deze maanden nog een tijd gaan voelen. Samen, hoop ik. Dus in mijn geval wil ik met al mijn familieleden, inclusief mijn oma, over een tijdje op dit moment terug kunnen kijken.

Maatregelen neem je niet alleen voor jezelf

Mensen zijn sociale wezens. Dat is mooi, want daardoor zijn we in staat een sociaal/economisch/medisch vangnet te hanteren, voor iedereen die om wat voor reden dan ook niet in staat is volledig op eigen benen te staan. Geweldig, toch?

Een van de grote uitdagingen met zo’n vangnet is dat je dat berekent op gemiddelden. In normale tijden voldoet zo’n vangnet prima om iedereen te helpen. In tijden van Corona – nu – wordt zo’n vangnet dus onevenredig zwaar belast. Potentieel zelfs té zwaar. De grafiek hieronder heeft iedereen inmiddels waarschijnlijk wel gezien: Om te zorgen dat de gezondheidszorg alle vraag aan kan, moeten we het besmettingspercentage zoveel mogelijk spreiden.

Dat verspreiden van het aantal besmettingen over de tijd doe je dus misschien niet voor jezelf, maar vooral ook voor alle mensen die extra kwetsbaar zijn. In Italië zie je al dat er keiharde, onmenselijke, tragische keuzes gemaakt moeten worden in ziekenhuizen. Wie wordt er geholpen en wie niet? Ineens moet medisch personeel voor god spelen: welk mensenleven is het waard om gered te worden?

Probeer je dat gevoel eens in te denken.

Dat jij de keuze moet maken wie wel noodzakelijke zorg krijgt en wie niet. Dat jouw familielid buiten de boot valt, bijvoorbeeld omdat ze “te oud” zijn. Dat jijzelf wegens een bestaande aandoening aan het kortste eind trekt en opgegeven wordt.

Dat jij die situatie mede-veroorzaakt hebt omdat je ondanks je symptomen toch per se naar de winkel wilde. Of omdat je dat etentje waar je naar uitkeek niet af wilde zeggen. Of omdat jij om wat voor reden dan ook besloot dat jouw persoonlijke gemak belangrijker was dan de veiligheid van iedereen.

Een betere wereld begint bij jezelf

Laten we dat cliché maar weer eens uit de kast halen. Het is echt waar, in ieder geval als het om de omgang met Corona gaat: we kunnen hierin allemaal iets betekenen. Dat vind ik ook een mooi idee – dat ik mijn steentje kan bijdragen aan het in bedwang houden van deze pandemie. Door mijn verantwoordelijkheid te nemen kan ik helpen de problemen te minimaliseren. En dat kunnen we allemaal!

Dus, volg die maatregelen op! Bij twijfel? Niet doen! Was je handen, nies in je elleboog, schud geen handen, blijf zoveel mogelijk thuis en help Nederland zoveel mogelijk gezond te blijven. Zie dit als een kans om je dankbaarheid, compassie en verantwoordelijkheid te oefenen. Dankbaarheid voor de mensen om wie je geeft en alles wat je meezit in het leven. Compassie voor diegenen die nu een angstige periode beleven en afhankelijk zijn van jouw naleven van de maatregelen. En verantwoordelijkheid voor je eigen acties en de consequenties die daaraan hangen. Succes!

En mocht je je vervelen, verdiep je eens in beleggen, maak een overzicht van je financiën, neem wat tijd om te reflecteren op de dingen die je echt belangrijk vind, schrijf je dierbaren een brief om te vertellen wat ze voor je betekenen, lees een boek, kook je favoriete maaltijd, ruim je huis op (het is immers bijna lente, tijd voor spring cleaning!), zorg dat je genoeg beweegt en stretch eens een keertje, ontkalk je koffiezetapparaat, en ga zo maar door. Gun jezelf de tijd en wees aardig voor jezelf. Dit is een rare tijd, dat mogen we allemaal best toegeven 🙂